تمام یارانش رفته بودند. تنها ، تشنه ، خسته ، در رزم جامه ای خیس از خون زخم های عمیقش ؛

به تماشا ایستاده بود ، جهانی را که در آتش می سوخت...

چشم هایش مطمئن تر از آن بودند که بتوان فهمید نگران است ، اما بود .

برای تمام کسانی که جا می ماندند نگران بود ، برای تمام دشمنانش ...

جهان پیش چشمانش می سوخت ، می خواست فریاد بزند : «آیا کسی هست که کمک بخواهد ؟ که نجاتش دهم از این جهنم ؟»

اما نگفت ...

خواست طوری بگوید که سنگین ترین دل ها بلرزند . تمام مهربانی و رمق خود را جمع کرد و رو به دشمنانش فریاد برآورد که: «کسی هست که بخواهد کمکم کند ؟»

اما حیف که هیچ کس نفهمید ، آخرین دعوت او ، آخرین فرصت بود تا با کمک کردن به او ،خود را نجات دهند .

افسوس که دشمنان در نیافتند مردان خدا، هر سخنشان بوی خدا می دهد و هر دعوتشان باز کردن پنجره ای است رو به خدا ...

این دعوت و فرصت تا ابد باقی است . کافی است دستمان را برای کمک به خوبان خدا دراز کنیم ...

                                                                     دستانت را جلو بیار...