صبر کن سهراب

گفته بودی قایقی خواهم ساخت

قایقت جا دارد؟

آری تو راست میگویی

 آسمان مال من است

پنجره, فکر, هوا, عشق, زمین مال من است

اما سهراب تو قضاوت کن!!!

  بر دل سنگ زمین جای من است؟

من نمیدانم که چرا این مردم، دانه های دلشان پیدا نیست...

کجایی سهراب؟

آب را گل کردند

 چشم ها را بستند و چه با دل کردند...

 وای سهراب کجایی آخر؟ 

زخم ها بر دل عاشق کردند، خون به چشمان شقایق کردند...

 تو کجایی سهراب؟

که همین نزدیکی عشق را دار زدند، همه جا سایه ی دیوار زدند

 کجایی که ببینی حالا دل خوش مثقالی است! دل خوش نایاب است!

دل خوش سیری چند؟!

صبر کن سهراب

قایقت جا دارد؟