آخرین پله آسمان

سال‌ها پیش از این
زیر یک سنگ
در گوشه‌ای از زمین
من فقط یک کمی خاک بودم
همین.

****
یک کمی خاک
که دعایش
دیدن آخرین پله آسمان بود
آرزویش همیشه
پر زدن تا ته کهکشان بود
خاک هر شب دعا کرد
از ته دل خدا را صدا کرد
یک شب آخر دعایش اثر کرد
یک فرشته تمام زمین را خبر کرد
و خدا تکه‌ای خاک برداشت
آسمان را در آن کاشت
خاک را
توی دستان خود ورز داد
روح خود را به او قرض داد
خاک
توی دست خدا نور شد
پر گرفت از زمین دور شد
****
راستی
من همان خاک خوشبخت
من همان نور هستم
پس چرا گاهی اوقات
این همه از خدا دور هستم!

به نام مهربانترین هستی زندگی

خدا قول نداده آسمون همیشه آبی باشه و باغ ها پوشیده از گل

قول  نداده زندگی همیشه به کامت باشه

خداروزهای بی غصه و شادی های بدون غم و سلامت بدون درد رو هم قول نداده

خدا ساحل بی طوفان، آفتاب بی بارون و خنده های همیشگی رو قول نداده

خدا جاده های آسون و هموار و سفرهای بی معطلی روقول نداده 

قول نداده کوه ها بدون صخره باشن و شیب نداشته باشن ، رودخونه ها گل آلود و عمیق نباشن 

ولی خدا رسیدن یه روز خوب رو قول داده

پس توی ناملایمات زندگی هم شکر کن و فقط از خودش کمک بگیر

حتی اون وقتی هم که حس کردی

به اون چیزی که می خواستی نرسیدی خدارو شکر کن

چون اون می خواد تو یه زمان مناسب تری غافلگیرت کنه

و یه چیزی فراتر از خواسته الانت بهت بده.

 ساعت 3شب بود که صدای تلفن ،       پسری را ازخواب بیدار کرد .        پشت خط مادرش بود ...                                         پسر با دلخوری گفت :                                                                                                                                                     چرا این وقت شب مرا از خواب بیدار کردی ؟                                                          

مادر گفت : 25 سال قبل در همین موقع شب 

تو مرا ازخواب بیدار کردی

تولدت مبارک...                                               

                                       

                        پسر از اینکه دل مادرش را شکسته بود تا صبح خوابش نبرد ...                                                                                                                                                                                                                                          صبح سراغ مادرش رفت

وقتی داخل خانه شد               

 مادرش را پشت میز تلفن   

با شمع نیم سوخته یافت                           

ساعت 3 شب بود که  صدای تلفن،

                                                           ولی مادر دیگر در این دنیا نبود  ...                                                       

ساعت 3 شب بود که صدای تلفن،

                             این گنبد زیبا قلب ایران است

                                                   

می خواهم تا آنجا که دوست دارم، پربگیرم، اما تا بارگاه دوست راه طولانی است. چشم از پنجره برنمی دارم. دشت از پی دشت، کوه از پی کوه، دسته دسته گل سرخ، یک عالم سبز و یک دریا اشتیاق که دستی از غیب به جانم ریخته است! همیشه همین طور است. خودم را که به مولا می سپارم، دیگر این من نیستم که می روم، برای لحظه ای، خواب مرا می رباید... دست در دست نور و آرمیدن در کنار ضریح! چه دل انگیزند این خواب های خوب!

برمی خیزم، پیرامونم غوغایی به پاست. صدای دل هاست. همه می گویند: یا ضامن آهو! رسیده ایم انگار! این گنبد زیبا، قلب ایران است. چه دورنمایی دارد!السلام علیک یا علی بن موسی الرضا. السلام علیک یا... بغضی غریب و بعد هم های و هوی پریشان دل. تا غروب راهی نیست. دل و نقاره و اشک به هم می آمیزند، و من پر از ضریح می شوم. و سرشار از رازهای طلایی!... چه بویی از کنارم گذشت، بوی آسمان بود. یک بوی خیس، یک بوی معنوی سبز. گویا فطرتم بود که معطر شد از عشق! ضریح اینک به ملکوت می ماند، و من می خواهم تا رضایت «رضا» اوج بگیرم. نیشابور از خاطرم می گذرد، لحظه ای که امام سر از کجاوه بیرون آورده اند و فریاد شادی و اشک شوق، زمین و زمان را به هم پیچیده است. لحظه ای که سینه چاکان حضرتش ازفرط عشق به خاک غلتیده اند. لحظه ای که بیش از بیست هزار تن تقریرات امام را می نویسند. [«لااله الاالله» دژ استوار من است و من یکی از شرط های آنم.] به راستی اگر ولایت نباشد، کلمه مقدس «توحید» چگونه استوار یابد!؟

شب از نیمه گذشته است. همه جا سرشار از اشک و گلاب است و من خود را با همه شور به کجاوه سبز ولایت می رسانم.

یا ضامن آهو! دل های بی پناهمان را که چون آبگینه های شکسته در پهنای گیتی سرگردانند، در پای ضریح مقدست آشیان ده که محتاج پرکشیدن به آبی لایتناهی فطرت خدا یی مان هستیم.